Het gele pettengevoel

‘Juffrouw er is ruzie!’ Met snelle passen loop ik in de richting van de uitgestoken vinger. Beneden aangekomen zie ik hoe een leerling van groep 8 de twee vechtersbazen uit elkaar probeert te houden. Een voorbijgangster, de speelplaats van de school vloeit over in een voet/fietspad, heeft zich er inmiddels ook in gemengd want: ‘Wat die jongen heeft gedaan, dat kan echt niet!’ Ik luister liever eerst, voordat ik oordeel. De andere vechtersbaas, of beter gezegd bazin, is een pittige tante. Toen ze nog kleuter heette, stampte ze regelmatig ferm op de grond om haar woorden kracht bij te zetten en zo haar zin te krijgen. Deze dame laat zich niet ondersneeuwen en ik ben zeer benieuwd naar haar rol in het geheel. Ik bedank de leerling van groep 8 voor de hulp en neem de twee leerlingen mee naar boven om even af te koelen.

Wanneer de harde stemmen in het wijkhuis zijn gedempt tot een gezellig geroezemoes en iedereen zijn plekje gevonden heeft om te gaan lunchen, roep ik de twee kinderen bij me. Op het gezicht van de jongen is inmiddels weer een vrolijke en ontspannen blik verschenen. Dat van het meisje staat op oorlog. Met de armen over elkaar geslagen en haar rug naar haar medeleerling gekeerd, laat ze duidelijk merken de strijdbijl voorlopig nog niet te willen begraven. De spreekwoordelijke Vreedzame pet is niet rood, maar vuurrood.

‘Ze vroeg: Kom op dan, zullen we vechten? Dat deed ik.’, zegt de jongen en hij lijkt zich van geen kwaad bewust. ‘Ja, maar dat betekent niet dat hij me om mijn nek mag pakken!’ Ze draait zich nog verder van hem af. ‘Dus…’, zeg ik, ‘je vraagt hem om met je te vechten, dat doet hij en dan word je boos, omdat hij met je vecht? Daar snap ik helemaal niets van?’ Ik trek het meest verbaasde gezicht dat ik in huis heb. ‘Ik wilde ook met hem vechten, maar dan mag hij me niet om mijn nek pakken.’ Stiekem moet ik lachen. Haar bravoure doet me terugdenken aan die ene keer dat mijn ongeveer even oude ik, op het garageplein bij ons achter, een oudere jongen tot een gevecht uitdaagde. Die dacht ik wel even aan te kunnen. Al direct na de eerste en enige harde stoot op mijn bovenarm, werd ik in één klap van mijn ‘ik ben de sterkste syndroom’ genezen. En volgens mij gebeurt er hier nu precies hetzelfde. Ondertussen zie ik dat er niets aan haar houding is veranderd. De ‘gele pet’ is nog ver te zoeken en die gedachte wordt direct bevestigd als ze zegt: ‘Ik ga het niet oplossen met hem. Dat lukt toch niet. Dat lukt nooit met hem.’ Ik stuur, na de gebruikelijke zinnen als: ‘zelf na blijven denken, eigen keuze maken, eigen verantwoordelijkheid nemen’, de jongen weg om nog even met het meisje te praten. Ik praat met haar over haar boosheid, het op zoek gaan naar de gele pet, het feit dat ze in haar leven nog wel vaker mensen als deze jongen tegenkomt en dat ze zelf kan leren hoe hiermee om te gaan. Niets lijkt tot haar door te dringen. Het enige dat ze te zeggen heeft is dat ‘hij’ maar moet veranderen. Ik besluit het even zo te laten.

Rond half twee hoor ik een klop op de deur van het kantoor. Het meisje gluurt met een vrolijk gezicht door het raam naar binnen. Ik wenk dat ze kan komen. ‘Ik heb het opgelost juffrouw.’ Met een grijns van oor tot oor staat ze naast me te stralen. ‘Ik vroeg aan de juf of ik even met hem naar de gang mocht om te praten en nu hebben we geen ruzie meer.’ ‘Dus je hebt je gele pet gevonden?’, vraag ik haar. Ze knikt. ‘En… hoe voelt dat?’ Ze slaakt even een diepe zucht van opluchting en zegt: ‘Dat voelt echt heel erg fijn.’ Trots geef ik deze gele pettenkampioen een high-five en feliciteer haar met de enorme groei die ze in korte tijd heeft doorgemaakt. Als ze weer richting deur loopt, zie ik dat haar stoere straatloopje heeft plaatsgemaakt voor een zelfverzekerde tred. Perfect passend bij haar gele pettengevoel.

* Sinds dit schooljaar is Basisschool Westwijzer gestart met de Vreedzame School methodiek. Kijk voor meer informatie op: De Vreedzame School

Westwijzer Wereldonderzoekers

Het is maandagmiddag, half drie, en in lokaal 2.09 is het een drukte van jewelste. Opgewonden stemmen vullen de ruimte. Sommige leerlingen praten net wat harder en zijn beweeglijker dan anders. Stiekem toch iets zenuwachtiger dan ze zelf willen toegeven. Nieuwsgierige ogen kijken afwachtend, terwijl ze ondertussen heerlijk genieten van een glaasje ranja en een gezonde koek. Zo meteen gaat het nieuwe thema van Westwijzer Wereldonderzoekers van start en ze hebben er zin in.

De komende weken staat het onderwerp ‘ontdekkingen’ centraal en vandaag ontdekken onze Wereldonderzoekers allerlei wetenschappelijke dingen. Dit doen ze door proefjes en experimenten uit te voeren. De verwondering is van de gezichten af te lezen, als de Skittles langzaam oplossen in het warme water. Kleurige strepen bewegen zich traag naar het midden van het bord om zich pas op een later moment met elkaar te gaan vermengen.

In het groepje naast me ontstaat grote hilariteit, wanneer een leerling uit alle macht een stapel boeken omhoog probeert te blazen met behulp van een plastic zak. Hier staat het experimenteren met lucht centraal. In het groepje daar tegenover zijn de leerlingen vooral aan het ruiken en aan het voelen. Even verderop in de hal turen de kinderen door een microscoop en zijn ze ervan overtuigd dat ze een poot van een vogelspin bekijken. In werkelijkheid blijkt dit toch echt de poot van een huisspinnetje te zijn.

Ondertussen is er een discussie aan mijn tafel ontstaan. Zijn er nu drie of toch vier stokjes op de tekening te zien? En hoeveel poten heeft die olifant eigenlijk? Hè, hoe zit dat nou? Elke optische illusie brengt ze even van de wijs. ‘Ik zie het echt niet hoor juf.’, verzucht de één, terwijl de ander trots het antwoord in mijn oren fluistert. Als ik om me heen kijk, zie ik alleen maar glimmende ogen van plezier. De betrokkenheid is enorm groot en voor we het weten is de middag helaas al ten einde. Maar gelukkig ligt er volgende week weer een hele nieuwe ontdekkingstocht op de Westwijzer Wereldonderzoekers te wachten. 

Eerder gepubliceerd op: http://www.qliqprimair.nl/westwijzer/2017/03/16/westwijzer-wereldonderzoekers/

Een speciale gast

‘Wie heeft er een vraag?’ Vijfentwintig vingers vliegen meteen de lucht in, want ja, wie heeft er nou geen vraag voor deze speciale en muzikale gast, die onze Schoolschrijfster voor haar vijfde les heeft meegenomen. ‘Is het leuk om beroemd te zijn? Hoe was het om in de finale van de Voice of Holland te staan? Kunt u een stukje voor ons zingen? Mag ik een handtekening?’ De groep schatert het uit om die laatste vraag en ook op het gezicht van Dave Vermeulen, die vorig jaar tweede werd bij the Voice of Holland, verschijnt een grote glimlach. Geduldig beantwoordt hij de vragen van de leerlingen om daarna zijn gitaar te pakken. Al snel galmen de eerste country akkoorden door het klaslokaal. Zodra hij begint te zingen, beginnen de kinderen te grinniken, want ja, het blijft toch best een beetje gek om een echte muzikant in je klas te hebben. En dan mag de groep zelf aan het werk, want Anja heeft Dave natuurlijk niet alleen maar meegenomen om een liedje voor de kinderen te spelen. Voor Anja heeft muziek alles met taal te maken en dus krijgt het schrijven van een liedtekst een belangrijke plek in haar Schoolschrijflessen. Op een door Dave bedachte melodielijn, bedenken de leerlingen samen een tekst, zodat er een prachtig lied ontstaat. En hoe dat lied klinkt… tja, dat blijft voor iedereen nog even een grote verrassing.

Eerder gepubliceerd op: http://www.qliqprimair.nl/westwijzer/2017/03/08/een-speciale-gast/