maandag 25 augustus 2014

De eenzaamheid der groepslozen.

Maandagochtend, half negen. De speelplaats is langzaam volgestroomd met bekende en onbekende gezichten. Zoals ieder jaar ontbreken de gezichten van hen die vorig jaar via de deur van groep acht de school hebben verlaten om aan een nieuw leven te beginnen. Bij een groot aantal kinderen zijn duidelijk de tekens zichtbaar van dat wat zes weken vakantie met je kan doen. Het zijn niet alleen de gebruinde gezichten van het dagenlang spelen in de zon, maar vooral de fysieke veranderingen op weg naar volwassenheid die bij de meesten van hen zichtbaar zijn. Kleuters die ineens geen kleuter meer zijn, maar leerlingen van groep 3. Klaar voor de uitdagende taak die op hen wacht, klaar om te leren lezen. De grootste verandering is echter zichtbaar bij de groep achters, want naast hun fysieke groei is ook hun houding veranderd. Vol zelfvertrouwen zijn zij op de speelplaats verschenen, zich volledig bewust van het feit dat zij nu de oudsten zijn en dat is een zeer verantwoordelijke taak. Wat heerlijk om ze allemaal weer terug te zien. 
Op deze dag voel ik me stiekem altijd een beetje een soort van popster, als traditiegetrouw de eerste tonen van het schoollied klinken en mijn stem door de speaker schalt. Al valt dat dit jaar een beetje in het water aangezien de soundmixer weer net niet doet wat ik van dat ding wil. Meezingende, meeswingende en vooral de gapende leerlingen, voor wie half negen nog duidelijk veel te vroeg is, spoor ik aan om net iets harder mee te zingen dan ze al doen. 

En dan ineens is dat geweldige gevoel weer voorbij. De leerlingen worden richting hun leerkracht gedirigeerd, waarna zij, aflopend van groep acht naar één, door de deuren van de school naar binnen verdwijnen en mij met de andere groepslozen eenzaam achterlaten. Hoewel ik veel plezier beleef aan mijn werk als adjunct, ict-coördinator en gedragsspecialist en het eerlijk gezegd ook niet meer ambieer om vijf dagen voor een groep te staan, is dit toch één van de dingen die ik nog altijd mis. Het magische moment dat alleen een leerkracht kan beleven met een groep; de éérste dag van het nieuwe schooljaar. Voor hen die het wel mogen meemaken, geniet ervan.